شروط پذیرش هزینه سفر و فوق العاده مسافرت از طرف ممیز مالیاتی
«شروط پذیرش هزینه سفر و فوق العاده مسافرت از طرف ممیز مالیاتی»
توی یکی از مقاله هامون به بررسی کامل هزینه های قابل قبول مالیاتی در ماده 147 قانون مالیاتهای مستقیم پرداختیم و اونجا در رابطه با شروط عمومی پذیرش هزینه ها صحبت کردیم، همچنین داخل اون مقاله گفتیم که قانونگذار توی ماده 148 قانون مالیاتهای مستقیم میره سراغ تک تک عوامل هزینه و شرایط اختصاصی مورد پذیرش قرار گرفتن اون عوامل هزینه رو هم شفاف میکنه.
حالا اینجا یه سوال مهم مطرح میشه و اون سوال اینه که آیا ممیز مالیاتی به هر میزان که ما این هزینه ها رو توی اسناد مالی مون درج کنیم، میپذیره؟
برای جواب به این سوال باید بگم ما توی شروط عمومی پذیرش هزینه از این صحبت کردیم که برخی از سرفصلها و عوامل هزینه، توی قانون مالیاتهای مستقیم براشون حد نصاب تعریف شده و ما با رعایت حد نصاب میتونیم اونها رو به عنوان هزینه قابل قبول ارائه بدیم و به زبان ساده گفتیم که حد نصاب یعنی این هزینه سقف داره و اون رو از یک عدد بیشتر نمیشه ثبتش کرد و اگر هزینه مورد نظر رو از اون عدد بالاتر ثبت بزنیم حتی اگه بابتش اسناد و مدارک داشته باشیم و حتی اگه سایر شروط عمومی پذیرش هزینه رو داشته باشه ولی به عنوان هزینه قابل قبول از ما پذیرفته نمیشه، یکی از مهمترین هزینه هایی که توی این مقاله میخوایم راجع بهش صحبت کنیم، هزینه سفر و فوق العاده مسافرت هستش که انتهای موضوع جزء ب بند 2 ماده 148 قانون مالیاتهای مستقیم بهش اشاره شده
نکات مهم مربوط به هزینه سفر و فوق العاده مسافرت:
* هزینه سفر و فوق العاده مسافرت داخلی، نصاب نداره به طور مثال اگر مدیران یا بازرسان و یا کارکنان شرکت برای برگزاری یک نمایشگاه داخلی به مسافرت داخل کشور بروند و برای انجام این کار هزینه های اقامت و پذیرایی و … صورت بگیره، چون این مسافرت داخلی بوده، برای هزینه هاش سقف در نظر گرفته نمیشه
* هزینه سفر و فوق العاده مسافرت خارجی، نصاب داره یعنی اگر به طور مثال این نمایشگاه شرکت، خارج از کشور برگزار بشه و مدیران شرکت یا کارکنان شرکت برای برگزاری این نمایشگاه به خارج از کشور سفر کنن و هزینه هتل و اقامت و پذیرایی داشته باشن ما به عنوان حسابدار اون شرکت نمی تونیم سند هزینه مربوطه رو بدون حد و مرز ثبت کنیم حتی اگر برای پرداختهای انجام شده اسناد و مدارک مثبته داشته باشیم
* هزینه های سفر و فوق العاده ماموریت حتی اگر نصابش رعایت بشه باید مطابق ماده 147 قانون مالیاتهای مستقیم هر چهارتا شروط عمومی پذیرش رو هم داشته باشه یعنی
1- مستند باشه و در حد متعارف، متکی به اسناد و مدارک باشه یعنی باید مدارک مربوط به بلیط هواپیما و ووچر هتل و ریز هزینه های پذیرایی هتل و… رو داشته باشیم حتی اگر هزینه های انجام شده کمتر از حد نصاب باشه در غیر اینصورت ممیز میتونه ورود کنه و هزینه رو از ما نپذیره
2- اگر سفر انجام شده برای رفع حوائج موسسه نباشه ممیز هزینه های انجام شده رو نمی پذیره، پس برای جلوگیری از این اتفاق حداقل کار ممکنی رو که میشه انجام داد تنظیم یک صورتجلسه داخلیه که مدیرعامل و اعضای هیات مدیره اون رو تصویب کرده باشن و شفاف کنن که این ماموریت با چه هدفی و با حضور چه اعضایی، برای چه کاری و در چه بازه زمانی و به کدوم کشور انجام میشه و این صورتجلسه میبایست مهر و امضا بشه و همچنین داخل صورتجلسه به این موضوع تاکید بشه که گزارش ماموریت میبایست بعد از برگشت تنظیم بشه و در نهایت تمامی این اسناد و مدارک نشون بده سفری که اتفاق افتاده در رابطه با رفع حوائج موسسه بوده
3- مربوط به همون سال مالی باشه یعنی اگه سال 1400 قراره رسیدگی مالیاتی انجام بشه ما نمی تونیم اسناد و مدارک مربوط به سال قبل رو بیاریم و برای سال مورد رسیدگی سند بزنیم
4- رعایت سقف یا نصاب رو در نظر گرفته باشیم
* در رابطه با اشخاص حقوقی، هزینه سفر مدیران، بازرسان و کارکنان اشخاص حقوقی به این شرط پذیرفته میشه که سقف هزینه های مجاز رعایت بشه
* در رابطه با اشخاص حقیقی، هزینه سفر صاحب کسب و کار (شرکا اصلی) که به منظور رفع حوائج شغلی انجام شده باشه، پذیرفته میشه یعنی اگر خانواده صاحب کسب و کار (شرکا اصلی) توی این سفر همراه شون باشن هزینه های مربوط به اونها از طرف ممیز پذیرفته نمیشه
یه نکته مهم که اینجا باید بهش اشاره کنم این هستش زمانیکه مدیر یا کارکنان یه کسب و کار به ماموریت میرن بهشون حق ماموریت پرداخت میشه، (در رابطه با نحوه محاسبه حق ماموریت داخل یکی از مقاله هامون مفصل صحبت کردیم) اینجا موضوع صحبت مون اون فوق العاده ماموریت پرداختی نیست بلکه اینجا به موضوع هزینه های مربوط به اقامت و پذیرایی در خارج از ایران می پردازیم و هر هزینه دیگری به غیر از موارد ذکر شده صورت بگیره، پذیرفته نیست و یه نکته مهم دیگه که باید بهش اشاره کنم اینه که هزینه ایاب و ذهاب با وسیله نقلیه هوائی، زمینی و دریائی و هزینه‌های مربوط به خروج از مرز و عوارض‌ها اضافه بر هزینه اقامت، قابل قبول هستن به طور مثال اگر مدیرعامل یه شخص حقوقی بخواد به ماموریت خارج از کشور بره، هزینه عوارض خروج و هزینه ایاب و ذهاب یعنی هزینه بلیط هواپیما یا کشتی و… جز هزینه های قابل قبوله و نصاب نداره به شرطی که مدارک و مستندات مربوطه به طور کامل ارائه بشه مثلا برای هزینه عوارض خروج از کشور میبایست کپی رسید پرداخت رو از بانک ملی داشته باشه و همچنین تصویر بلیط رفت و برگشت به همراه ته سوش بلیط ها
حدنصاب مربوط به هزینه سفر و فوق العاده ماموریت
برای اولین بار سال 1360 این سقف مشخص شد و مبلغ روزی 7000 ریال بود، این مبلغ بارها و بارها طی چندین سال به روز شد و آخرین مصوبه مربوط به سال 1387 هستش
یعنی توی سال 1387 اومدن نصاب هزینه های سفر و فوق العاده مسافرت مدیران، بازرسان و کارکنان رو که موضوع جزء ب بند 2 ماده 148 قانون مالیاتهای مستقیم بود رو افزایش دادن و رسیدن به اعدادی که براتون مشخص می کنم
1- برای شرکتهای تولیدی (دارای پروانه بهره برداری باشه و مجوزهای مراجع ذیربط رو مبنی بر تولیدی بودن داشته باشه) حداکثر 4 ماه در هر سال و هر روز 2 میلیون ریال به علاوه 2 ماه بابت ماموریت آموزشی در سال
2- برای سایر شرکتها 2 ماه در هر سال و هر روز 2 میلیون ریال
3- برای اشخاص حقیقی 1 ماه در هر سال و هر روز 2 میلیون ریال
پس با حد نصابی که اعلام شده حداکثر هزینه سفر و فوق العاده ماموریتی که داخل حسابها میشه سند زد و سازمان اون رو به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی برای شرکتهای تولیدی می پذیره با در نظر گرفتن اون دو ماه ماموریت آموزشی مبلغ 360.000.000 ریال هستش و برای شرکتهایی که تولیدی نباشن این سقف هزینه سفر و فوق العاده ماموریت مبلغ 120.000.000 ریال در نظر گرفته شده و برای اشخاص حقیقی این مبلغ 60.000.000 ریاله!!!
توی این مقاله سعی شد تا شروط اختصاصی پذیرش هزینه های سفر و فوق العاده ماموریت به طور کامل توضیح داده بشه، به امید اینکه مطالب بیان شده برای شما عزیزان کاربردی باشه.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.